دور همی ها

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا

بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا

نوش داروئی که بعد از مرگ سهراب آمدی

سنگ دل این زود تر میخواستی حالا چرا

عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست

من که یک امروز مهمان تو ام فردا چرا

نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم

دیگر اکنون با جوانان ناز کن با ما چرا

وه که با این عمر های کوته بی اعتبار

این همه غافل شدن از چون منی شیدا چرا

شور فرهادم بپرسش سر به زیر افکنده بود

ای لب شیرین جواب تلخ سر بالا چرا

ای شب هجران که یک دم در تو چشم من نخفت

اینقدر با بخت خواب آلود من لالا چرا

آسمان چون جمع مشتاقان پریشان میکند

در شگفتم من نمیپاشم ز هم دنیا چرا

در خزان هجر گل ای بلبل طبع حزین

خامشی شرط وفا داری بُوَد غوغا چرا

شهریارا بی حبیب خود نمیکردی سفر

این سفر راه قیامت میروی تنها چرا

اولین روز دبستان بازگرد

کودکی ها شاد و خندان باز گرد

باز گرد ای خاطرات کودکی

بر سوار اسب های چوبکی

خاطرات کودکی زیبا ترند

یادگاران کهن مانا ترند

درس های سال اول ساده بود

آب را بابا به سارا داده بود

درس پند آموز روباه و خروس

روبه مکّار و دزد و چاپلوس

روز مهمانی کوکب خانم است

سفره پر از بوی نان گندم است

کاکلی گنجشککی با هوش بود

فیل نادانی برایش موش بود

با وجود سوز و سرمای شدید

ریز علی پیراهن از تن می درید

تا درون نیمکت جا میشدیم

ما پر از تصمیم کبری میشدیم

پاک کن هایی ز پاکی داشتیم

یک تراش سرخ لاکی داشتیم

کیفمان چِفتی به رنگ زرد داشت

دوشمان از حلقه هایش درد داشت

گرمی دستانمان از آه بود

برگ دفتر ها به رنگ کاه بود

بر حاشیه ی برگ شقایق بنویسید

گل تاب فشار در و دیوار ندارد

از آمدنم نبود گردون را سود

وز رفتن من جاه و جلالش نفزود

وز هیچ کسی نیز دو گوشم نشنود

کاین آمدن و رفتنم از بهر چه بود!

نیکی و بدی که در نهاد بشر است

شادی و غمی که در قضاوقدر است

با چرخ مکن حواله ، کاندر ره  عقل

چرخ از تو هزار بار بیچاره تر  است

ای کاش که جای  آرمیدن  بودی

یا این که ره دور  را  رسیدن  بودی

کاش ازپی صدهزار سال از دل خاک

چون سبزه امید  بر دمیدن  بودی

گر همچو من افتاده ی این دام شوی

ای بس که  خراب باده  و  جام شوی

ما عاشق رند و مست و عالم سوزیم

با  ما  منشین اگر نه  بد نام  شوی

ما چون ز دری پای کشیدیم ، کشیدیم

امید ز هر کس که بریدیم  ،  بریدیم

دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند

از گوشه ی بامی که پریدیم  ، پریدیم

بهر هر نا لایقی منشین و مشکن ارزش خود را

که  من  قدر  تو  میدانم ،  تو قدر خود  نمیدانی